Wat een mooi jongetje staat er op de voorkant! Dat mooie jongetje heet Bryan. Door een stofwisselingsziekte heeft hij niet lang mogen leven. Zijn mama, Marianne Swinkels, vertelt het verhaal van haar prachtige zoon.
Loslaten doet pijn | Marianne Swinkels
2020 | Uitgegeven in eigen beheer | 297 pagina’s
Korte inhoud
Achter Bryans vrolijke glimlach gaat veel pijn en verdriet schuil. Vanaf dag één vecht hij voor zijn leven. Tijdens haar zwangerschap voelt Marianne dat er iets niet in orde is. Uit de echo’s blijkt dat haar nog ongeboren zoon een zeldzame afwijking heeft ontwikkeld. De artsen kunnen niet zeggen wat dit voor invloed zal hebben op zijn leven. Al snel na de geboorte van Bryan blijkt dat de aandoening voor een opeenstapeling van problemen zorgt. Een zoektocht naar een diagnose volgt, waarbij sommige artsen het welbevinden van Bryan uit het oog lijken te verliezen. Marianne en haar man zien de gezondheid van hun zoon snel verslechteren. En realiseren zich dat dit een gevecht wordt zonder winnaars. (achterflap)
Over de auteur
Marianne Swinkels (1976) is geboren en getogen in Stadskanaal. Ze is de trotse moeder van twee kinderen. Marianne is werkzaam als autofotograaf. In 2018 debuteerde ze met de literaire thriller Wrede onschuld. (achterflap)
Mijn mening
Al tijdens de zwangerschap voelt Marianne dat er iets niet pluis is. Haar moedergevoel laat haar niet in de steek. De ongeboren baby heeft een teratoom, een tumor. Bryan wordt geboren en het teratoom wordt weggehaald. Eind goed, al goed, zou je denken. Marianne en haar man Marty weten wel beter. Dit is het begin van alle ellende. Zes jaar lang zetten ze zich in voor Bryan, een lief kereltje dat iedereen rond z’n vingertjes windt, maar tegelijkertijd doodziek is. De medische wereld staat voor een groot raadsel, want niemand weet wat er met Bryan aan de hand is. Uiteindelijk zou een stofwisselingsziekte de boosdoener zijn. Bryan werd zes jaar oud, maar blijft voor altijd leven in het gezin van Marianne en Marty. Dit staat ook heel duidelijk op de achterflap: ze is trotse moeder van twee kinderen: Sidney en Bryan.
Dit verhaal is heel aangrijpend, maar je voelt als lezer ook de frustratie van Marianne en in mindere mate Marty. De zoveelste soort medicatie die werd voorgeschreven, waarvan ze op voorhand wisten dat het niet zou helpen, de zoveelste arts die de medische boekjes volgde en niet naar de patiënt keek, … Ook al is er een hoop frustratie, het blijft wel oppervlakkig. Ze beschuldigen het medische team niet, want ook zij staan voor een raadsel.
Tussen vuile luiers verversen, zwart braaksel opkuisen, sondes vervangen, … is er ook tijd voor leuke dingen. Een schaterende Bryan doet alle ellende vergeten.
Het is een boek dat opgedragen is aan Bryan en heel mooi geschreven is door Marianne. De liefde voor Bryan spat ervan af, maar loslaten doet pijn. Heel veel pijn.
Kim leeft 