Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik mijn bachelordiploma in ontvangst mocht nemen. Naar aanloop van dit jubileum blik ik terug op mijn schooltijd. De afgelopen weken blikte ik al terug op de lagere school, op de middelbare school en op mijn eerste opleiding in een hogeschool. Nu volgt deel twee van het hoger onderwijs. Eindelijk zou ik een diploma hebben!
Ik was het studeren kotsbeu. Ik zou wel één of andere avondschool gaan doen zodat ik toch nog ergens een diploma in zou hebben. Gelukkig kwam ik na wat bezinningstijd tot inkeer. Ik ben misschien Einstein niet, maar ik ben wel slim genoeg om een bachelordiploma te kunnen halen.
In september, ja, zo laat, ging ik naar de infodag van de toen nog Plantijn Hogeschool in Antwerpen. Tijdens mijn loopbaan in deze hogeschool zijn Plantijn Hogeschool en Artesis gefusioneerd naar de heel originele naam Artesis Plantijn Hogeschool, ook wel bekend als AP Hogeschool.
Ik schreef me in voor de opleiding Office Management, met afstudeerrichting Medical Management Assistant. Tegenwoordig heet dit trouwens Health Care Management. Ik mocht ook nog even op bezoek komen bij het opleidingshoofd, want omdat ik al twee jaren hogeschool achter de rug had, was er een kans dat ik vrijstellingen heb. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. En inderdaad, ik hoefde enkele vakken (zoals Communicatie) niet meer te doen. 🙂
Ik doorliep de drie jaren redelijk vlekkeloos. Ik had 4 keer per jaar examen. We hadden dus lesblokken van 6 weken, gevolgd door examens. Zo is de leerstof goed verspreid. Deze manier was voor mij dus ideaal.
In het tweede jaar had ik wel een klein dipje. Ik heb werkelijk waar trauma’s met stages. Zo ook met die stage in het tweede jaar. De stagebegeleider op de stageplaats was een redelijk harde tante, net als mijn stagebegeleider op school. Ik heb huilend op de toiletten gezeten. Jammerend met zinnen als: “Als ik dit volgens jullie ook niet kan, wat zou ik volgens jullie dan wél moeten doen?” “Ik kan niets goed doen!” Ik ben nu nog altijd kwaad op die stagebegeleider op de stageplaats en op het ziekenhuis algemeen. Alhoewel dat ziekenhuis er helemaal niets aan kan doen. Het was zelfs zo dat ik zei: “Als ik vlak voor de ingang van dat ziekenhuis ineen zou storten, breng mij daar onder geen enkel beding binnen.” Nu is het al wat afgezwakt naar: “Als mijn leven ervan afhangt, mag je me er binnenbrengen, maar ik wil zo snel mogelijk gerepatrieerd worden.” Solliciteren in dat ziekenhuis? Nooit, van z’n leven niet. Ik was wel geslaagd voor stage, mede dankzij taken die meetelden voor dit vak, want als het aan de stagebegeleider op de stageplaats gelegen had… Zes jaren later zit heel dit verhaal nog heel diep!
Gelukkig had ik in het derde een veel betere stageplaats en een veel betere stagebegeleider. Het viel allemaal in z’n plooi. Mijn stageplaats was trouwens het ziekenhuis waar ik nu in behandeling ben voor MS. “Mijn” ziekenhuis, want ik ben er ook geboren. Ik was hier veel gelukkiger. Ik kreeg weer hoop.
En zo nam ik op 25 juni 2015 trots mijn bachelordiploma in ontvangst na drie jaren studeren, zonder één herexamen.
Het was mijn eerste uitstapje naar de grote stad. Dagelijks treinde ik naar Antwerpen-Centraal, las onderweg talloze boeken uit. Omdat ik in een boerengat woon, waar enkel boemeltreinen stoppen, was ik ook altijd te vroeg op school. Op school zat ik dan ook altijd te lezen. Die drie jaren waren de hemel voor mij als lezer. 🙂
Kim leeft 