Een nieuwe week, een nieuw dagboek. Met het vervolgverhaal van de Ikea-frustratie (zie Liefste dagboek #2). We kregen ook een heleboel water over ons heen, wat bij mij altijd voor gespannenheid zorgt. Verder heb ik precies de Marathon du Sable gelopen en was het uiteraard werken geblazen. De centjes, die ik tegenwoordig door ramen en deuren smijt, moeten van ergens komen, nietwaar? 😉 Lees je weer mee? 🙂
Zaterdag 13 juni 2020
Vandaag was het zover. Onze trip naar Ikea Zaventem om de Kivik zetel (en al de rest) op te halen. In de voormiddag zijn we de aanhangwagen bij vava gaan halen, waar die gestald staat. Net na de middag vertrokken we richting Zaventem. Voor ons is het even lang rijden als naar Ikea Hasselt, maar Hasselt is iets gemakkelijker. E313 op en altijd rechtdoor. Om in Zaventem te raken, moeten we eerst naar Mechelen om daar de E19 op te rijden.
Alles verliep voorspoedig totdat we de snelweg in Zaventem verlieten. Ze zijn blijkbaar aan het werken op een belangrijke weg vlakbij Ikea. We vielen een beetje uit de lucht, want zelfs op de site van Ikea staat er niets vermeld. De GPS was helemaal in de war, maar met onze geografische skills zijn we weer op een weg geraakt en nadien nam de GPS de navigatietaak weer over.
Het was redelijk druk op de parking, maar we waren wel heel snel binnen. Ondanks dat er op de site staat dat de wachttijd meer dan 15 minuten is, waren we op nog geen 5 minuten binnen. Uit respect voor het Ikea-personeel en de andere bevolking in de Ikea, droegen we een mondmasker. Niet iedereen heeft die gedachte, maar in ieder geval wel meer dan bij ons.
Aangezien we redelijk op tijd waren, nog zo’n tweeënhalf uur voordat we mijn bestelling mochten ophalen bij Click & Collect, zijn we doorheen de showroom gewandeld.
Eens we de showroom door waren, namen we een winkelkar en kon het inladen beginnen. Zo stond het Ikea 365+ servies met bijbehorend kopje+schotel op de lijst. Het servies vond ik meteen, maar dat bijbehorend kopje+schotel niet. Op de website stond dat het nog voorradig was in Zaventem, maar ik zag het nergens staan. Een winkelmedewerker aangesproken en zij meldde me dat het kan zijn dat het nog “vanachter” stond en dat zij er niet aan kunnen. Oké… Uiteindelijk besloten om het kleine bordje van de Ikea 365+ -reeks en het kopje te kopen. Het kost wel 0,50 cent per set meer, maar voor die 3,00 euro (ik kocht 6 kopjes) rijd ik ook niet terug naar een Ikea.
Het inladen in de winkelkar begon. Ik nam ook dingen mee die ik niet op mijn lijst had staan, maar wel mooi vond. Zoals deze Fado-lamp.
Ik ging goed op tijd weer richting kassa, want ik wist niet hoe lang ik zou moeten wachten aan de kassa en waar überhaupt de Click & Collect was. Ik wou daar hoe dan ook op tijd aankomen. En of we op er op tijd aankwamen. Om 16u40 stonden we er, terwijl we pas om 17u00 een afspraak hadden. Oepsie. Geen nood, want het stond klaar. We werden naar een parkeerplaats verwezen en enkele minuten later kwamen ze al met een kar. En nog één. Oké, dat wordt puzzelen. Ik heb me er een beetje op verkeken. We hadden wel de aanhangwagen mee, maar het was wel bang afwachten of het er allemaal in zou passen. Leggen we de dozen plat? Of toch kantelen? Met wat gepuzzel is het gelukt alles in de aanhangwagen en de koffer te leggen. Goed aanspannen met kabels en op naar huis. Ik had thuis trouwens alle artikelnummers opgezocht, zodat ik ter plaatse kon afvinken of alles geleverd was.
Onderweg nog drie keer gestopt, en dan rekenen we de stop vlak voor ons huis niet mee, om te controleren of iets op te lossen. De eerste keer op de snelwegparking in Peutie om te kijken of alles nog goed zat. De tweede keer ergens halverwege omdat we iets hoorden knappen. Op het eerste zicht was er niets te zien. De derde keer omdat we de aanspankabel zagen flapperen. Dat zag er niet goed uit. Dat was dus het geknap van die tweede keer geweest. En de vierde keer vlak voor ons huis, zelfde liedje, aanspankabel schoot los. Achja, we zijn veilig thuis geraakt. Enkel morgen nog een ritje van zo’n 3 km en het staat op de plaats waar het hoort te staan.
Zondag 14 juni 2020
In de voormiddag reden mama en ik naar mijn appartement. Ik met een volgeladen auto, mama met de fiets zodat ze terug naar huis kon zonder afhankelijk te zijn van mij. Stofzuigen, dweilen, kasten poetsen, afwassen, … Vooral het hoekje waar mijn zetel komt te staan, moest al proper zijn. Het is verbazingwekkend hoeveel vuil er nog ligt. En hoe meer je poetst, hoe vuiler het lijkt te worden.
In de namiddag werd mama afgewisseld door papa en broer. Papa kwam met de auto en aanhangwagen, helemaal gevuld met Ikea-spul, naar mijn appartement. Alles wat niet te zwaar was, werd uitgeladen. In plaats van honderd keer de lift te nemen met telkens één ding in ons armen, plaatsten we zoveel mogelijk in lift (door de lift eventjes te blokkeren). Twee verdiepingen hoger laadden we eerst alles uit de lift om het vervolgens naar mijn appartement te dragen.
Terwijl we wachtten op mijn broer, begon papa al de deurklinken terug te installeren. Om de schilder het gemakkelijker te maken, zijn alle deurklinken eventjes weggehaald. Toen broer arriveerde, werden de zwaardere dozen naar boven gesjouwd. Alleen de allergrootste en dus zwaarste doos bleef in de aanhangwagen liggen en werd ook beneden uitgeladen.
Papa en broer begonnen aan het Ikea-bouwpakket terwijl ik verder ging met alle andere Ikea-spul uit te laden, eventueel af te wassen, in de kasten te plaatsen, … Totdat ik ook een jobke kreeg met het Ikea-bouwpakket. Ik mocht de kussens in de kussenslopen wringen. En dan bedoel ik echt wringen. Simpel was dat niet. Die kussenslopen leken echt te klein voor het kussen. Pijnlijke, geschaafde handen (door die rits) en een hoofd vol zweet later, waren alle kussens in de slopen gestopt.
Terwijl broerlief het karton aan het verkleinen was, ging ik nog eens met de stofzuiger rond en ruimde ik de keuken verder op (water wegdoen, vaatdoeken uitwringen, handdoeken netjes hangen, …).
Ondertussen was het al 17u00 gepasseerd, deden mijn voeten zo’n pijn alsof ik de Marathon du Sable heb gelopen, was ik doodmoe. Ik kon geen pap meer zeggen, maar ik ben wel heel blij met mijn zetel. En vooral heel dankbaar dat papa en broerlief heel die zetel ineen hebben gezet!
Maandag 15 juni 2020
De nieuwe werkweek is van start gegaan. Ik ben nog heel stijf van gisteren. Ik ben geradbraakt! Tijdens mijn middagpauze ben ik toch even een blokje rond geweest, zodat ik beweging heb. Ik doe dit wel vaker, dus een echte uitzondering is het niet.
Tussen de spaghetti en de kiné (i.p.v. tussen de soep en de patatten 😉 ) ben ik nog even naar mijn appartement om de kussenslopen over de kussens te doen. Nu is de zetel helemaal klaar. Wat ik gisteren niet kon, heb ik nu wel even gedaan: gewoon even in mijn zetel zitten. Hij zit heerlijk en ik heb een geweldig uitzicht! Toen ik daar zat, overviel me wel even het gevoel van: “Hé, dat is hier allemaal van mij.” (Oké, nog voor 23,5 jaar van de bank, maar je weet wat ik bedoel hé.)
De kiné heeft vandaag gewerkt op mijn stijve spieren: stretchen. De oefeningen en het fietsen mocht ik deze keer overslaan.
Dinsdag 16 juni 2020
Commiskes doen… Een typisch Vlaams gezegde, maar dat heb ik in de voormiddag gedaan. Naar de bib om een boek af te halen (vanaf donderdag is de bib trouwens terug open! 🙂 ), naar de apotheek voor o.a. Copaxone en nog wat handige dingen voor de huisapotheek (thermometer, …) en naar de bank.
In de namiddag ben ik weer naar mijn appartement gereden. Nog eens met de dweil er door. Het is voorlopig nog dweilen met de kraan open, want het is niet de laatste keer dat er gedweild moet worden. En dan bedoel ik niet de gewone poetsbeurten die in de toekomst meermaals moeten gebeuren, maar de intensieve poetsbeurten om de cementvlekken en de vuiligheid van de bouw weg te halen.
’s Avonds ben ik voor de eerste keer in de infraroodsauna geweest. Er zijn nogal tegenstrijdige adviezen wat betreft MS en infraroodsauna. De ene raadt het af en de andere raadt het aan. Dan is er maar één manier om het te weten te komen: zelf uitproberen. 🙂 Ik heb er geen last van gehad. Ik vind het ook beter te verdragen dan een gewone sauna. Dus voor deze MS-patiënt is het voor herhaling vatbaar. 🙂
Woensdag 17 juni 2020
Het weer is omgeslagen en Meneertje La Pein komt ook weer piepen. De afgelopen weken gingen goed en had ik weinig last van de MS-klachten, maar nu duikt het weer op.
Sinds de middag keek ik regelmatig op de buienradar. Ik heb het niet zo met regenweer en autorijden, dus ik wachtte gespannen af wanneer het onweer over het Antwerpse zou trekken. In het begin van de middag zou de provincie Antwerpen nog gespaard blijven, maar tegen 14u30 veranderde dit helemaal. Onweersbuien ontwikkelden zich en rond 15u50 brak de hel los. Gelukkig was het echte onweer voorbij toen ik naar huis reed. Het was matige regen en dat trek ik nog wel. 😉 Mijn gespannenheid met betrekking tot regenweer en autorijden is ontstaan toen ik midden in een wolkbreuk terechtkwam, enkele jaren geleden. Sindsdien ben ik altijd gespannen als het KMI onstuimig weer voorspelt (zoals de stormen in februari of onweer).
Vandaag mocht mamalief weer eventjes de wacht gaan houden in mijn appartement. De monteur van de vliegenramen kwam opmeten. We hebben met zo’n zes appartementen een soort van groepsaankoop gedaan voor de vliegenramen. Vandaag is enkel het schuifraam opgemeten, want door de verkeerd geplaatste borstweringen voor de gewone ramen, kon men deze nog niet opmeten (de vliegenramen komen op de borstwering).
Ook mijn goed hart weer laten zien. Mijn collega-secretaresse vroeg of ze vrijdag verlof kon nemen, want ze ging last-minute een weekendje weg. Ze was enkel uit het oog verloren dat ik al verlof had ingepland. Ik heb uiteindelijk gezegd dat ik wel kom werken. Een weekendje weg had ze wel verdiend na de hectische coronaperiode waarin ze het secretariaat alleen draaiende hield. (#gevenennemen)
Donderdag 18 juni 2020
De tijd dat ik dagelijks ettelijke uurtjes kon lezen, ligt al ver achter mij. Toen ik nog naar school ging en later naar het werk treinde, verslond ik meerdere boeken per week. Helaas lukt dit nu niet meer, want ik word geacht om mijn ogen op de weg te houden. 😉 Maar aangezien ik altijd veel te vroeg vertrek – je weet maar nooit of er ergens file staat of je achter een vuilniskar die je niet kunt voorbijsteken komt – , kom ik ook veel te vroeg aan op de parking. Ideaal dus nog voor een tiental minuutjes leestijd! Ik ben trouwens bezig in Vonk van Anita Terpstra.
Ohja, sinds vandaag is onze bibliotheek weer open! Jihaa! Wel onder strikte voorwaarden en kortere openingsuren. Zo is er een andere ingang (normaal is de ingang van gemeentehuis en bib dezelfde ingang), mag je de bib enkel binnen als je boeken komt halen (enkel inleveren is nog steeds via de inleverbus) en de zelfscanbalie is weer eventjes een ouderwetse balie geworden waarbij de bibmedewerker de boeken op de kaart zet. Ik ben in ieder geval heel blij dat de bib terug op is! 🙂
En ik had nog iets lekkers bij. We zijn dit jaar overstelpt door kersen uit onze boom, zoveel dat we die nooit van z’n leven zelf wegkrijgen. Uitdelen dus. Ik nam een hele krat mee naar het werk. Ik had al meegedeeld aan de collega’s die kersen wilden om een plastic doosje mee te nemen. Zo konden ze zelf de gewenste hoeveelheid nemen. Die kersenboom staat er trouwens al jaren, maar het is pas het tweede jaar dat de vogels er niet mee weg zijn (en er hangt geen net over of een ander hulpmiddel om die beesten weg te jagen).
Over die vogels gesproken… Ik heb een leuk cadeautje gekregen op mijn voorste autoruit (NOT!)… Toen ik thuiskwam kon ik al een emmer en spons nemen en beginnen schrobben. Niet veel later viel het water met bakken uit de lucht, dus dat sop is ook ineens weer verdwenen. Handig… 😉
Vrijdag 19 juni 2020
Wat was het een hectische dag op het werk. Ik zat alleen op het secretariaat en normaal is dat wel haalbaar (voor één dag). Alleen was er een enorme stoorzender: de telefoon. Het aantal telefoontjes dat we op pakweg een week krijgen, kreeg ik op een halve dag te verwerken. Dan heb je soms zin om die telefoon op stil te zetten en niet meer op te nemen. Maar mijn plichtsbesef is zo groot dat ik bij het overgaan van de telefoon begint te zagen dat hij stil moet zijn en moet ophouden, maar dan uiteindelijk vriendelijk opneem. Nu de coronapiek verdwenen is, begint iedereen weer als vanouds te zeuren en te zagen.
En vandaag was hetzelfde liedje… Jammer dat vogels niet zindelijk zijn… Ik kon dus weer met een spons aan de slag…
’s Avonds ben ik met mama naar de Colruyt gereden voor de huishoudelijke zaken zoals wasmiddel, wasverzachter, … en cava. De flessen van Gran Baron of Recoda (te koop bij Colruyt) krijg ik tenminste zelf open… 😉 Bij al deze huishoudelijke producten volg ik gewoon het voorbeeld van mama. Welk wasmiddel gebruik jij? Welke wasverzachter gebruik jij? Gewoon de vertrouwde geuren meenemen naar je eigen stekje.
We zijn overigens niet zonder slag of stoot in de Colruyt geraakt. De eerste keer zijn we moeten terugdraaien omdat mama de kortingsbonnen en het boodschappenlijstje was vergeten. Toen belde mijn broer dat hij zijn brood (die papa ’s morgens is gaan halen voor hem) vergeten is. Hup, terug omdraaien. En dan moest ik dringend naar het toilet (dank u, MS… NOT!), zodoende maakten we een tussenstop bij mijn broer. Een uur later dan we vertrokken zijn, zijn we bij Colruyt aangekomen (normaal is dit zo’n kwartier!).
Volgende week worden mijn meubels geleverd! Bijna een jaar geleden, op het einde van de zomersolden, heb ik ze besteld en eindelijk, eindelijk, eindelijk kunnen ze geleverd worden. Met wat vertraging zal de badkamer in het ouderlijk huis ook eindelijk afgewerkt worden.
Fijne week, allemaal! 🙂
Kim leeft 