Het was weer tijd voor mijn maandelijkse dosis Tysabri.

Hoe ging het afgelopen maand?

Een tweetal weken eerder kreeg ik een heel zwaar, vermoeid en log gevoel in mijn rechterbeen. Ik wist niet hoe het kwam, maar ik hoopte dat Tysabri aan het uitwerken was. Aan de andere kant, dat zou natuurlijk wel heel snel zijn.

Tysabri-dag

Aangekomen bij het dagziekenhuis mocht ik weer plaats nemen in de wachtkamer. “Mijn” zeteltje was bezet, dus ik nam plaats op een stoel. Toen diegene die in het zeteltje zat werd binnengeroepen, spoorde mama mij aan om daar te gaan zitten. Dat zeteltje zit toch iets beter dan een stoel.

Even later werd ik binnengeroepen. Mijn jas en tas liet ik in het zeteltje liggen. Mama bleef gewoon in de wachtkamer zitten.

De eerste vraag luidt altijd: Hoe gaat het? Ik zei dat het niet zo goed ging. Ik meldde de klacht over mijn rechterbeen en mijn vermoeden van de uitwerking van Tysabri. Volgens de verpleegkundige zou dit goed kunnen. Het leek wel geen acuut probleem en ik moest het nog even aankijken na deze dosis. Dat had ik zelf ook in gedachten. Indien het bleef aanhouden, moest ik contact opnemen met de neuroloog.

Mijn bloeddruk (12/8, perfect dus) en temperatuur (37,3 °C, al lijkt dat eerder te komen doordat het zo warm in het ziekenhuis is) waren in orde. De toediening verliep iets minder pijnlijk dan de vorige keren omdat deze verpleegkundige de vloeistof heel traag inspoot.

Daarna mocht ik weer voor een uurtje in de wachtkamer plaatsnemen. Helaas zat er nu iemand in het zeteltje. Ik moest “mijn” zeteltje dus delen met iemand anders. Ik deed mijn noise cancelling oortjes in, want het was toch wel wat rumoerig. Naast de normale ziekenhuisgeluiden, zaten enkele mensen te praten en had één van de wachtenden niet door dat je het geluid van je telefoon kon afzetten. Om de paar minuten speelde er een video af. Ik ga misschien onbewust aan het raam zitten, maar dan zit ik ook wat afgezonderd van al dat lawaai.

Deze keer moest ik het uur zelf in het oog houden. Na een uurtje ging ik me melden aan de balie. De verpleegkundige zou ‘meteen komen’. Na een halfuur had ik nog niemand gezien. Ik dus terug naar de balie. Was ze me even vergeten. Oeps. Alles was in orde en ik mocht met mijn nieuwe afspraak weer naar huis.

We gingen echter nog even naar de cafetaria. Ik dronk een theetje en at een panini.

Leuke anekdote: ik heb nu reeds drie verschillende verpleegkundigen gehad en ze hebben allen een naam die eindigt op -ien. 😀