Sinds het begin van deze maand heb ik een nieuwe vriend.

Sinds half augustus heb ik weer moeilijkheden met stappen. Ik contacteerde hierover de neuroloog. Er werd een extra onderzoek ingepland.

Ik kan best nog wandelen. Eigenlijk is het eerder waggelen als een pinguïn. Ik sta niet 100% stabiel en wandel niet onafgebroken. Af en toe heb ik het gevoel dat mijn voet bij het afzetten een milliseconde hapert.

De kinesist heeft doorheen de weken ook wat testjes uitgevoerd. In het begin was mijn kracht wat verminderd, maar dat lijkt terug in orde te zijn. Maar met de flamingotest was ik gebuisd aan de rechterkant. Ik noem het de flamingotest, want je moet zo lang mogelijk op één been proberen te staan op verschillende ondervlakken (mat, vloer, schuin, …). Volgens de kinesist zou er dan iets mis zijn met de aansturing vanuit de hersenen.

Tijdens het tripje naar Zeeland merkte ik al dat ik naar de paraplu greep voor meer ondersteuning.

Uiteindelijk maakte ik de stap om een wandelstok te zoeken. Ik vond er eentje bij Goed Thuiszorgwinkel (CM). Als CM-lid kreeg ik ook een aanzienlijke korting.

Het is mentaal echt wel een dingetje. Een drempel om over te gaan. Eerst ‘oefende’ ik wat thuis. Voornamelijk aan welke kant ik het moet gebruiken. Ik ben rechtshandig, dus mijn dominante hand is rechts. Het is eveneens de kant waar ik last heb. Volgens het web zou je een kruk of wandelstok aan je goede kant moeten gebruiken. Links in mijn geval. In het begin was dit echt stroef en had ik de neiging om het met rechts te doen (hallo, dominante kant). Maar uiteindelijk gebruik ik hem links. Nog een bijkomend voordeel: zo kan ik met mijn dominante hand spullen meenemen, …

En dan was het moment daar om buitenshuis te gaan. Ik besloot mijn collega’s al in te lichten via onze WhatsApp-groep. Eigenlijk reageerden ze heel positief. Op straat wandelen was mentaal nog wel een dingetje. ’s Morgens ging het nog wel, want er was nog niet veel volk op straat, maar ’s avonds was het andere koek.

Ik had ook echt het gevoel dat ik me aanstelde. Zie mij daar nu gaan. Heb ik het echt wel nodig, aangezien ik nog gewoon kan wandelen? Wel als een pinguïn, maar ik val nog niet om.

Ondertussen ben ik het al gewend geraakt. Ik heb er mee rond gelopen op de markt, ben er mee naar het ziekenhuis gegaan, …

Enne… zij heeft een naam gekregen. Hoe en wat volgt in een latere blog. 🙂