Sinds 1 augustus 2023 ben ik arbeidsongeschikt. Dit betekent dat 1 jaar arbeidsongeschiktheid dichterbij komt. Daarom kreeg ik een uitnodiging om naar de adviserende arts van de mutualiteit te komen om te bespreken hoe het verder moet.

In november 2023 ben ik al eens langs geweest, maar dit was bij een paramedicus. Zij vulde mijn dossier aan. Nu mocht ik op bezoek bij de adviserende arts.

Waarom moet je op bezoek? Na 1 jaar arbeidsongeschiktheid ga je over op invaliditeit. Dit heeft invloed op jouw uitkering. Maar omdat de staat nogal krap bij kas zit, willen ze wel echt weten of je recht hebt op een uitkering.

Ik begrijp die “keuring” bij een adviserende arts ook, maar fijn vind ik het niet. Iemand anders gaat bepalen in mijn plaats of ik “ziek” genoeg ben om een uitkering te krijgen.

Voor de eerste uitnodiging in november moest ik zelf contact opnemen met de mutualiteit. Toen kreeg ik zelf een oud-collega aan de lijn (ik heb zelf bij de mutualiteit gewerkt). In samenspraak werd de afspraak gemaakt. Deze keer kreeg ik al een datum voorgeschoteld. Eén probleem: op deze datum was ik niet in het land. Ik nam contact op om de afspraak te verplaatsen en maakte ineens de papieren voor vakantie in orde. Tijdens een arbeidsongeschiktheid moet je namelijk de adviserende arts op de hoogte brengen van je afwezigheid door vakantie. Voor bepaalde landen moet er zelfs een akkoord zijn van de adviserende arts.

Op de dag van de afspraak was ik iets te vroeg. Ik had geen idee wie ik voor mijn neus zou krijgen. De ene na de andere persoon werd binnen geroepen. Zelfs mensen die na mij zijn toegekomen. Dan begin ik te twijfelen. Zijn ze me vergeten? Een halfuur na mijn afspraakuur werd ik binnen geroepen.

Mijn medisch dossier werd nog maar eens overlopen. Welke medicatie nam ik? Hoe ging het op het werk? Ik had trouwens het gevoel dat het echt over werk ging en wat de neuroloog in het verslag schreef (MS is stabiel). Naar hoe ik mijn dagen doorbreng, werd niet gevraagd. Toen ik zei dat ik overdag vaak dutjes doe van soms wel drie uur, werd er niet op gereageerd.

Uiteindelijk sloot ze het gesprek nogal abrupt af met “Ik heb geen glazen bol en weet dus niet wat de toekomst ga brengen. Ik verleng het nu voor 1 jaar.” Gevolgd met de subtiele boodschap dat ik altijd meer mag gaan werken. Die 1 jaar is natuurlijk de logische stap, maar die subtiele opmerking schoot wel in het verkeerde keelgat bij mij. Ik had namelijk net gezegd dat die 50% op dit moment gaat, maar dat ik mezelf niet weer zie opschalen naar bv. 60%.

Ik weet dus niet echt wat ik hiervan moet vinden. Ik ben blij dat er een verlenging is, maar ik heb niet een uitgesproken fijn gevoel overgehouden aan het gesprek. Het voelt echt aan als een keuring.

Naast het feit dat de adviserende arts een goedkeuring moet geven, ging mijn dossier ook naar het RIZIV. Zij bepalen namelijk of ik wel werkelijk een uitkering mag ontvangen en niet de adviserende arts. Een tweetal weken nadien zat er een brief in de bus dat het allemaal in orde was.

Om te ‘vieren’ dat ik een jaar verlenging heb, ben ik de Standaard Boekhandel ingedoken en heb ik me eens laten gaan. 😉

Oh ja, ik zou met plezier MS omruilen voor een voltijds werkritme. Helaas pindakaas, dat is niet mogelijk.

Liefs ❤
Kim