Op de tweede dag staken we terug even de Belgisch-Nederlandse grens over om het Fort Eben-Emael te bezoeken. ’s Avonds gingen we lekker uiteten.

Fort Eben-Emael ligt in het Waals gewest vlak bij de taalgrens. Hier word je desondanks toch gewoon in het Nederlands aangesproken. Het fort werd ten tijde van de Tweede Wereldoorlog aanzien als het sterkst beveiligde fort in Europa. Voor de Duitsers dus een belangrijk fort om te overmeesteren om zo België binnen te vallen. Het is hen gelukt op 10 mei 1940. Op 12 mei 1940 gaf het fort zich over.

We hadden een rondleiding met gids geboekt in de namiddag. Een aanrader omdat je zo op plekken komt die niet toegankelijk zijn zonder gids.

Zaterdag 1 juni 2024

Vooraleer we naar het fort liepen, gingen we een hapje eten bij Moulin Loverix. Dit ligt vlak naast het fort. Het is niet rolstoeltoegankelijk en voor de meeste tafels moet je trappen op. Ook de bediening moet die trappen beklimmen met drank en eten.

Ik koos voor een simpele croque hawai. Ik had ’s morgens goed ontbeten en had nog niet veel honger.

Na het eten liepen we naar het fort. Het onthaal ligt zo’n 200 meter diep het fort in. Hier lieten we onze tickets zien en kregen we een geel bandje om. Het gele bandje staat voor Nederlandstalige rondleiding. We verzamelden in de kantine. De grote groep werd opgesplitst in twee, zodat het een groep van zo’n 20 personen was.

Gids Karel leidde ons door de gangen van het fort. Eerst bekeken we een filmpje. Dit filmpje gaat over de aanval van de Duitsers op het fort. Het is een combinatie van geënsceneerde beelden van de Duitsers, die wilde pochen met hun overwinning, en geënsceneerde beelden van jaren later voor het museum. De gids waarschuwde ervoor dat dit propaganda was.

Op een gegeven moment stonden we voor deze trap. Gelukkig hadden we de keuze om ook de lift te nemen. De helft ging met de trap en de andere helft met de lift. Ik ging met de lift. De gids vergezelde ons met de lift en vertelde dat deze traag naar omhoog ging omdat het nog op de oude geleiders hing. De mensen die met de trap gingen, kwamen sowieso eerder boven aan.

De reden dat ik de lift had genomen, was de volgende trap. Deze trap heeft 98 treden en hier is geen lift voorzien. Toch wilde ik mee naar boven. Hijgend kwam ik boven aan.

Boven waren namelijk de kazematten. Hier stonden de kanonnen ‘verstopt’. Dit kanon is tevens het enigste kanon dat werkelijk gebruikt is ter verdediging. Wanneer er gevaar dreigde op het veld en er werd besloten om het fort in te schakelen, moest dit telefonisch worden geregeld. Via vele tussenpersonen kregen de soldaten in de kazemat te horen naar waar ze moesten richten. Hoe wisten ze uiteindelijk dat ze juist geschoten hadden? Via dezelfde weg van de tussenpersonen. Ik vraag me echt af hoeveel tijdsverlies dit wel niet is tijdens een vol gevecht.

Dit is een kazemat dat gericht stond op Maastricht. Hier is het de Duitsers gelukt om het fort binnen te vallen. Hier komt ook het gezegde van de Duitser die kon vliegen zonder vliegtuig. De soldaat vloog namelijk door de hoge druk meters de lucht in. De Belgische soldaten waren op slag dood. Helemaal rechts zie je de enorm stevige toegangsdeur tot de kazemat die helemaal verwrongen is. Hier is te zien hoe groot de impact van de bom is geweest.

De Duitsers bombardeerden het fort door middel van zweefvliegtuigen. Door het Verdrag van Versailles mochten zij geen gemotoriseerde vliegtuigen meer besturen. Over zweefvliegtuigen werd er niets gezegd. Nadat het fort zich overgegeven had, werden de overlevende soldaten in krijgsgevangenschap genomen. Zij werden apart gevangen gehouden, zodat ze niet konden doorvertellen hoe hun fort was ingenomen door de Duitsers.

Toen zat de rondleiding erop. We hadden nog de mogelijkheid om in de kazerne te gaan kijken. Hier waren de slaapvertrekken, de keuken, het hospitaal, …

Ik was al eerder klaar met rondgaan, dus ik wachtte op een bankje.

Het fort is normaal gezien kurkdroog, maar door de veelvuldige regenval de afgelopen maanden, is ook het fort een beetje nat.

En dan was het tijd om de grens weer over te steken en naar het park terug te rijden.

’s Avonds gingen we uiteten bij Gasterij Henry VIII. Dit restaurant ligt op het park, maar is voor iedereen toegankelijk.

Ik proefde het Limburgs zuurvlees. Dit is een soort van stoofvlees. Als dessert koos ik voor de crème brûlée met frambozenijs. En nog een lekkere cappuccino.

Liefs ❤
Kim