Eind januari had ik een afspraak bij de oogarts. Naast de huisarts is de oogarts een dokter waar ik al van kleins af aan naar toe ga.

Sinds mijn kleutertijd draag ik een bril. Ik had als kind een lui oogje en keek scheel. Zo liep ik vaak met een pleister op mijn rechteroog, dat nu nog steeds mijn beste oog is. De reden van zo’n pleister is om het slechte oog meer te laten werken, waardoor het hopelijk ook beter wordt. Op mijn 6de ben ik geopereerd en is mijn scheel oog recht gezet.

Ik ben bijziend, wat wil zeggen dat ik ver slecht zie en dichtbij goed. In combinatie hiermee heb ik ook astigmatisme. Mijn oogbol is langvormig in plaats van bol.

Toch ga ik nog regelmatig naar de oogarts. Of ja, regelmatig. De oogarts wil me om de twee jaar zien. Dit is een gewone controle, maar ook mijn oogzenuw wordt onderzocht. Jaren geleden, voor mijn diagnose van MS, zijn er papildrusen gevonden. Dat zijn kalkophopingen op je oogzenuw. Wetende dat ik MS heb, wordt dit goed in de gaten gehouden.

Ook mijn gezichtsveld wordt onderzocht. Tijdens dit onderzoek moet je naar een bolletje staren en telkens je een lichtje ziet, moet je op een knopje drukken. De lichtjes worden verspreid getoond. De ene keer dicht bij het bolletje, de andere keer ver van het bolletje. Dit onderzoek was weer geruststellend.

Jaarlijks wordt mijn oogzenuw sowieso getest met de VEP (Visual Evoked Potentials). Dit gebeurt op de poli in het ziekenhuis. Ook hier staar je naar een rood bolletje terwijl de omgeving in sneltempo verandert in zwart-witte vlakken (zoals een dambord). Met dit onderzoek test men of de prikkels nog goed doorkomen via de oogzenuw.

Op dit moment is dus alles stabiel. Mijn bril is vastgegroeid aan mij. Toch draag ik het niet constant. Als ik slaap, dutjes doe, onder de douche, in het zwembad of naar de kinesist ga, zet ik ‘m af. Aangezien ik bijziend ben, is dat niet zo’n probleem. 😉

Liefs ❤
Kim