Tijdens de laatste sessie met de psycholoog kwam het tot het onderwerp ‘groepssessie’. Mijn lijf ging in weerstand, want ik wil geen groepssessie!

De psycholoog en ik waren bezig over het nut van mijn leven aangezien ik vaak aan huis gekluisterd ben door een chronische ziekte en ik me af en toe toch eenzaam kan voelen. Daarop maakte ze ‘reclame’ voor een cursus die de praktijk aanbiedt. Ontdek jezelf in verbinding met anderen. Ze benadrukte dat het niet over therapie ging, maar over een cursus. Je krijgt oefeningen die je alleen of in duo uitvoert.

Ik antwoordde twijfelachtig. Mijn psycholoog is een krak in haar vak en zag aan mijn houding dat ik er weigerachtig tegenover stond. Ze vroeg meteen door: Waarom? Ik wist niet meteen waarom.

Ze bleef over het onderwerp bezig. Het zou goed zijn voor mij. Ik zweeg. ‘Wat denk je nu, Kim?’ Ik flapte er lachend uit dat ze moest stoppen met zagen. Ik kan dit gewoon bij haar doen, ze neemt er geen aanstoot aan.

Ik vertelde dat ik het nu niet voelde. Ik voelde weerstand tegen groepssessies. Ik wil niet in zo’n groep belanden. Ik heb in het verleden al meerdere groepscursussen gevolgd en het haalt niets uit. Die verbinding met anderen is quatsch. Na zo’n cursus gaat iedereen weer zijn eigen weg en is er van verbinding geen sprake.

Het alternatief dat ze aanbood, was meer op mijn lijf geschreven: een boek. Nou, nu kunnen we praten. Het gaat over Leven vanuit liefde van Mia Leijssen (Lannoo, 2013). Ik zei er meteen bij dat ik zelfhulpboeken, waarbij met het vingertje gewezen wordt, haat. Volgens haar is dat bij dit boek niet het geval. Het is eigenlijk die cursus, maar dan in boekvorm en zonder de oefeningen. Oké, dat wil ik nog wel proberen. Ik keek even in de catalogus van de bib en zag dat het beschikbaar was. Ik reserveerde het exemplaar en toon zo in ieder geval mijn goede wil.

Ik ben nou eenmaal geen groepsmens. En daarom wil ik nu geen groepssessies of dergelijke. Ik sluit niet uit dat het in de toekomst wel kan gebeuren, maar nu dus even niet.

Liefs ❤
Kim