Op een zonnige donderdagnamiddag stapten we in de auto richting Pelt. We zijn mama en ik. Mama als chauffeur/begeleider en ik als passagier/patiënt. De MS-kliniek is een dik uur rijden voor ons, zonder file weliswaar. Tot in Lommel ging het ook heel vlot, maar daar moesten we eventjes aanschuiven aan de verkeerslichten. Met een kwartiertje vertraging draaiden we de auto op de (gratis!) parkeerplaats. Nee, we waren niet te laat, want we hadden de file al ingecalculeerd.
Waar ik niet zo rekening mee gehouden had, was de confrontatie met rollators, rolstoelen, … Ik wist dat ik ze te zien ging krijgen, het is ten slotte ook een revalidatiecentrum, maar het kwam toch harder binnen dan gedacht. Ik voelde me er niet op mijn gemak, in de zin van “Wat kom ik hier doen?”, terwijl ik weet dat het de juiste keuze was om een second opinion aan te vragen.
Na de inschrijving mocht ik naar wachtzaal 1. De zaal waar we anderhalf uur gezeten hebben. Toen we de wachtzaal binnen gingen, nam de prof een andere patiënt mee. Ook al moesten we heel lang wachten, ik vond het geen probleem. Totaal niet, zelfs. Het is een teken dat de prof alle tijd neemt voor zijn consultatie en niet alles aframmelt, zoals in algemene ziekenhuizen vaak gebeurt.
Na twee toiletbezoeken (dank u, blaas, voor de plasdrang) werden we uit de wachtzaal gehaald. Het medisch secretariaat was ondertussen al gesloten, om maar een idee te geven dat we op het einde van de dag zaten.
Eerst mocht ik mijn verhaal doen. Ik had in de voormiddag mijn eigen blog nog eens nagelezen, dus ik kon het zo aframmelen. Hij stelde af en toe vragen tussendoor. Wie mijn eigen neuroloog was (die hij bleek te kennen), wanneer de laatste scans waren, …
Normaal gezien zou hij mijn dossier (verslagen en beelden) via de HUB (het platform waar artsen patiëntendossiers kunnen inkijken) kunnen zien, maar nu lukte dat niet. Technologie is een handig ding zolang het werkt. Gelukkig was ik hierop voorbereid en had ik alle beschikbare verslagen afgeprint. Hij ging er snel doorheen, bleef bij sommige verslagen wat langer hangen, … Hij had met andere woorden al een aardig beeld van mijn MS-dossier.
Toen kwam er het theoretische luik. Wat is MS? Wat gebeurt er in je lichaam als je MS hebt? Een woordenstroom van legers, generalen, witte bloedcellen, … aangevuld met tekeningen/gekribbel kwam op ons af. Maar het meest interessante kwam op het einde. Welke vorm heb ik? En wat is de voorspelling van de evolutie?
Daarna werd de werking van de MS-kliniek uitgelegd. Naast drie neurologen, zijn twee vrouwelijke collega’s sprak hij gewoon met de voornaam aan, is er nog een heel team van MS-verpleegkundigen, psycholoog, kinesitherapeut, sociaal assistent, … aanwezig. Er kan een afspraak gemaakt worden voor een MDR (multidisciplinaire raadpleging) zodat MS van alle mogelijke kanten bekeken wordt. Nadien kom je terug op consultatie bij een neuroloog. Je kunt er zelfs voor kiezen om een MDR en consultatie te doen om nadien terug over te schakelen naar je eigen ziekenhuis. Het is stof tot nadenken voor mij, de voor- en nadelen afwegen en dan beslissen. Op dit moment weet ik nog niet wat ik zou doen. Pelt ligt niet bij de deur, alhoewel de weg er naartoe heel makkelijk is voor ons. Tot op de ring van Geel en dan altijd rechtdoor tot in Pelt. Nog een keer rechts, links, links en rechts en je bent er.
Ondertussen was het al 18u00 gepasseerd en in de beginnende donkerte reden we terug naar huis. Tegen half acht waren we terug in mijn appartement. Oververmoeid van de informatie, maar wel met een goed gevoel buiten gegaan. Het gevoel van eindelijk gehoord te worden. Want één van mijn klachten – die als “heeft niets met MS te maken” afgedaan werd – is volgens de prof wel iets neurologisch/MS. Gelukkig had ik een mondmasker op, want anders was mijn grijns te zien. Een grijns van “ziede wel!”
Binnenkort heb ik nog twee afspraken staan in mijn eigen ziekenhuis. Een MRI ruggenmerg (dus niet enkel cervicale zoals de vorige keren) en een consultatie bij mijn eigen neuroloog die dan (gelukkig) terug is. Ik ben benieuwd wat daaruit volgt… Wordt dus nog maar eens vervolgd. 😉
Kim leeft 