Het valt me op dat Britse romans heel vaak gaan over “winkeltjes”. Hebben “winkeltjes” zo’n grote aantrekkingskracht op de lezer? Op mij in ieder geval wel, want naar dat “winkeltje” was ik toch wel benieuwd. Wat ik van deze roman vond, lees je hier. 🙂
Het winkeltje in Cockleberry Bay | Nicola May | vertaling Patricia Pos
2020 | Zomer & Keuning | 350 pagina’s
Korte inhoud
Het zit Rosa Larkin niet me. Haar leven in Londen is een complete puinhoop. Als ze een vervallen winkel erft in een dorpje in Devon, denkt ze eerst aan verkopen. Het geld kan ze goed gebruiken om de boel op orde te krijgen. Helaas voor haar zit er een clausule bij de erfenis waarin bepaald is dat het winkeltje niet verkocht mag worden. Ze mag het alleen nalaten aan iemand die het verdient.
Rosa besluit het een kans te geven en vertrekt met haar teckel Hot naar Devon. Ze zet alles op alles om het winkeltje in Cockleberry Bay tot een succes te maken. Maar ze kan het niet alleen. Gelukkig zijn er genoeg locals die haar een handje willen helpen… of tegenwerken. (achterflap)
Over de auteur / het boek
Nicola May stond met Het winkeltje in Cockleberry Bay een maand lang op nummer 1 in de Amazon Kindle Store. Het leest dan ook als de Eurostar, vol kleurrijke personages en met allerlei twists. Je leeft van begin tot eind met Rosa mee en waant je echt in Engeland. Het winkeltje in Cockleberry Bay is het eerste boek in de Cockleberry Bay-serie. (achterflap)
Mijn mening
Rosa Larkin erft een vervallen winkeltje in Cockleberry Bay. Ze weet enkel niet van wie. In eerste instantie denkt ze aan verkopen, maar nadat ze even heeft nagedacht, besluit ze toch naar Cockleberry Bay af te reizen. Dat doet ze samen met haar teckel, Hot (Dog). Haar beste vriend Josh laat ze achter in Londen. In Cockleberry Bay aangekomen probeert Rosa een plaatsje te vinden in de gemeenschap, wat nog niet zo simpel lijkt. Gelukkig krijgt ze steun van enkele bewoners, die toch iets dichter bij haar staan als aanvankelijk gedacht.
Zoals in de inleiding gezegd, heeft een “winkeltje” een grote aantrekking op de lezer. “Winkeltje” heeft precies iets romantisch. Ik associeer “winkeltje” altijd met het snoepwinkeltje van De Kotmadam (VTM). 😉
Het verhaal is vertaald door Patricia Pos. Normaal gezien let ik niet zo op de vertaling, maar deze keer viel het me echt op. Om de één of andere reden vond ik de vertaling niet zo goed. Ofwel heeft de vertaler rechtstreeks vertaald en schrijft Nicola May ook niet goed, ofwel is de interpretatie van de vertaler niet goed. Ik weet niet wat het exact was, maar ik ergerde me een beetje aan de schrijfstijl. Het verhaal is, buiten de schrijfstijl, wel goed.
Rosa Larkin is een personage dat niet met zich laat sollen. Ze is behoorlijk assertief, mede door haar jeugd, maar heeft ook een lief, gemoedelijk kantje. Dit komt vooral tegen het einde van het boek tot uiting, wanneer de puzzelstukjes ook in elkaar vallen. De andere personages blijven redelijk oppervlakkig. Je kunt je er een beeld bij vormen, dat doe je als mens redelijk snel (vooroordelen, weet je wel), maar echt uitgewerkt worden ze niet. Misschien komt dit in de volgende delen nog aan bod.
Ik vind het einde trouwens snel afgerammeld. Vooral die epiloog stoort me wel een beetje. Als je weet dat er een reeks volgt, hoeft die epiloog niet meteen voor mij. In die epiloog gebeurt er iets wat ik eerder voor het volgende deel zou gelaten hebben.
Op zich is Het winkeltje van Cockleberry Bay best een leuk boek. De opzet van het verhaal is goed, niettemin zijn er toch enkele minpuntjes, zoals schrijfstijl, de epiloog, … Daarentegen ben ik wel benieuwd naar wat er nog met Rosa zal gebeuren, dus ik denk dat ik het tweede boek Ik zie je in Cockleberry Bay ook wel zal lezen.
Kim leeft 