Afgelopen voorjaar kreeg ik een bewegen op verwijzing van de huisarts. Het is tijd voor een update.

Bewegen in strijd tegen vermoeidheid

De beweging op verwijzing kreeg ik voor mijn strijd tegen vermoeidheid. Volgens tal van medici is bewegen het ultieme middel tegen vermoeidheid. Of ze de gewone vermoeidheid van de gemiddelde mens of de immense vermoeidheid van een chronisch zieke bedoelen, staat natuurlijk nergens geschreven. We gooien het dus maar op één hoop.

Het begin

In het begin ging het best goed. Ik stond versteld wat mijn lijf aankon. Ik bewoog voldoende en mijn hartslag ging hoger dan mijn normale hartslag. Ik wandelde, fietste, deed Nederland in beweging of Youtube-filmpjes,… Het ging eigenlijk best goed. Zo goed dat ik zelfs op vakantie meer dan ik dacht heb gewandeld.

Opvolging

Ik moest na enkele weken op controle bij de huisarts. Ik combineerde dit met de bloedafname in kader van Zeposia. Ik had mijn notitieboekje met alle gegevens bij. Dag, datum, soort beweging, gemiddelde hartslag, hartslagbereik en duurtijd. Ik kreeg de complimenten van de huisarts. Als al haar patiënten het zo zorgvuldig zouden bijhouden, zou het voor haar gemakkelijker zijn.

Maar… ik was nog te soft. Laat ons zeggen dat mijn gemiddelde hartslag over alle soorten beweging zo’n 110 was. Te laag. Dus een stapje verder. Opbouwen. Ik moest een gemiddelde hartslag van 120 – 135 halen. Ik werd dus weer naar huis gestuurd.

En toen liep het fout

Op een dag deed ik een aerobic step workout. Mijn hartslag ging de hoogte in met een gemiddelde van boven 140. Enkele dagen later deed ik een ‘normale’ workout. En toen ging het licht uit. Ik was er zo van uitgeput. Een oude klacht, namelijk zo traag wandelen (alsof ik als een hond aan de leiband terug achteruit getrokken word) dook weer op. Dit was niet zo goed.

Waarom zijn die cijfers zo belangrijk?

Meten is weten. Dit is fijn om je evolutie te bekijken. Maar het heeft ook een keerzijde. Tijdens de beweging ben ik zo gefocust op dat getalletje. Ik haal het streefgetal niet en dat werkt echt wel ontmoedigend. Tegelijkertijd vraag ik me af waarom die cijfers zo belangrijk zijn. Zeker in het geval van chronisch zieken. Dat cijfers belangrijk zijn bij topsporters begrijp ik volkomen. Maar waarom wordt dit ook zo gepusht bij anderen? Je moet harder, sneller, beter, … Wanneer is goed goed genoeg? Let wel, ik vind cijfers fijn om de evolutie te bekijken. Cijfers om steeds over je grenzen te gaan omdat één of andere studiegroep dit aanbeveelt voor de hele bevolking, vind ik iets minder fijn. In dit geval vind ik leren luisteren naar je lichaam belangrijker. En daar knelt de schoen enorm hard bij mij. Het is een valkuil. Want ik wil gewoon doen wat de gemiddelde mens doet, enkel ben ik niet de gemiddelde mens. Ik moet luisteren naar mijn chronisch zieke lijf.

Krachttraining in plaats van cardio?

Een chronisch ziek lotgenootje attendeerde me er laatst op dat krachttraining belangrijker is dan cardio. Cardio kan funest werken omdat we dan over onze grenzen kunnen gaan. Het zette me aan het denken. Is het echt nodig om die hoge hartslag te behalen, met als gevolg dat ik in de lappenmand lig en niet meer kan bewegen of dat ik gewoon op mijn tempo beweeg en dit ook kan volhouden?

Wat ga ik nu doen?

Ik ga terug naar het begin. Gewoon bewegen zonder getalletjes in het oog te houden. Meten is weten wordt voorbehouden voor de evolutie. Een hoge hartslag halen om maar aan de ‘norm’ te voldoen, gooi ik in de vuilbak. Leren luisteren naar mijn lijf, dat is het belangrijkste. Helaas is dat niet zo simpel en val ik regelmatig in de valkuil. Maar ik doe m’n best. 😉