Het is middernacht. Ik word wakker. Mijn ademhaling versnelt. Ik begin te zuchten. Daar is het weer. Paniekaanval nummer zoveel.

Ik probeer mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Diep in- en uitademen. 4 tellen in, 6 tellen uit. En nog allerlei varianten. Het lukt me niet. Ik kan niet blijven liggen zonder kokhalzend overeind te komen.

Ik besluit om in de zetel te gaan liggen, in mijn zetelbedje. Ik lig wat hoger en onder mijn verzwaringsdeken. De eerste huilbui manifesteert zich. Dit gaat niet goed.

De rest van de nacht loop ik te zuchten en slaap ik amper. Tegen 5u30 is het licht buiten en open ik de gordijnen. Ik ga terug liggen en tegen 6u00 val ik in slaap.

Tijdens deze ellendige nacht nam ik een besluit. Ik contacteer mijn psycholoog. Ik had normaal pas drie weken later een afspraak, maar dit moet nu aangepakt worden.

Normaal had ik op (datum) een afspraak. Kan dit mogelijk iets vroeger? Het gaat niet goed. Ben weer de volledige dosis antidepressiva aan het slikken en heb regelmatig last van hyperventilatie-/paniekaanvallen.

Enkele uren later reageerde ze. Ze vond het goed dat ik contact opnam. Ze had nog één vrij plaatsje in haar agenda, maar dan kon ik niet. Ze stelde dan voor om via videobellen te doen. Ik ging akkoord.

Een klein weekje later zat ik achter mijn computer voor de video-afspraak. Hoe ze het doet, weet ik niet, maar ze is een krak in haar vak. Ze wist de vinger op de wonde te leggen.

Liefs ❤
Kim