Ik heb niets met carnaval. Helemaal niets. En dat is al heel mijn leven zo.

Als kind vond ik carnaval niet leuk. Ik verkleedde me niet graag in een prinses of wat dan ook. Ik had als kind ook geen verkleedkist met talloze verkleedspullen.

Op school vierden we vlak voor de krokusvakantie (voorjaarsvakantie) carnaval. We mochten dan verkleed naar school komen. Ik wist nooit in wat ik me moest verkleden. Ik wilde eigenlijk gewoon als mezelf gaan. Met gewone kledij. Gewoon als Kim. Zoals elke dag.

Ook als jongvolwassene hoefde ik niet per sé naar één of andere carnavalsfuif. Eigenlijk ben ik nooit zo’n fuifganger geweest.

Als we dan over een fuif hebben, dan kunnen we het ook over de muziek hebben. Je raadt het al, ook niet helemaal mijn ding.

Carnavalsstoeten vind ik best mooi. Alleen de drukte zegt me niets. Rijen mensen op een hoop, duwend en trekkend als er snoepgoed wordt rondgegooid, veel herrie, veel overprikkeling,…

Toch wil ik nog iets positiefs over carnaval zeggen. Een tiental jaren geleden waren we tijdens de carnavalsperiode enkele dagen in Burg-Reuland, in de oostkantons. Dit is een echt carnavalsdorp en toen wij er waren, was er de carnavalsstoet. De drukte viel heel goed mee, waarschijnlijk enkel de plaatselijke bewoners, en de wagens waren knap gemaakt. Hoe mensen hun hart en ziel leggen in zo’n feest, vind ik alleen maar prachtig.

Als je toevallig wel heel graag carnaval viert, wens ik je een fijn feest toe. Ik laat het echter stilletjes aan me voorbij gaan. 😉

Liefs ❤
Kim