Mijn grootvader, die ik altijd vava noemde, is onlangs overleden op 89-jarige leeftijd.

In mijn dagboek van november meldde ik al dat het een onzekere en verdrietige tijd is en dat ik niet wist wat december zou brengen. De reden was dus dat het heel slecht ging met vava.

Uiteindelijk heeft hij zelf gekozen om heen te gaan door middel van palliatieve sedatie. Dit is niet hetzelfde als euthanasie. Met palliatieve sedatie wordt de patiënt in slaap gedaan, waardoor het lichaam zelf beslist wanneer het gedaan is. Dit kan enkele uren duren, maar ook enkele weken. Hij overleed binnen de dag na de sedatie, dus zijn lichaam was op, helemaal op.

De dag voor zijn overlijden hebben we met de familie nog afscheid van hem genomen. Alle kinderen, kleinkinderen en moemoe (zijn echtgenote) waren aanwezig. We dronken een glaasje wijn, want daar was hij zelf verzot op. Ik ben heel dankbaar voor dit moment. Het was mooi en heel intens en ik ben zo blij dat ik hem nog eens kon vastpakken.

Ik ben hem ook nog gaan groeten. Hij lag er zo mooi. Precies alsof hij sliep en elk moment wakker kon worden. Het leek alsof hij een wassen beeld uit Madam Tussauds was. Als ’t kon, zou ik hem zo meegenomen hebben. Maar dat kan uiteraard niet. Ik heb hem nog eens over zijn hoofd gewreven, zoals ik altijd deed, en heb toen nog gezegd: “Dag, vava.” Dit was echt de laatste keer dat ik hem in deze hoedanigheid, in de zin van een mens en een vorm, zag.

Zijn laatste wens was om gecremeerd en in intieme kring begraven te worden. Deze wens hebben we uiteraard ook ingewilligd. De dienst was heel mooi met zijn levensloop (zo kom je zelf nog iets te weten 😉 ), herinneringen van de kinderen, tekstjes van de kleinkinderen en diverse keuze van muziek gekozen door ons. Ik had gekozen voor onderstaand lied van Ilse DeLange. Vooral dat refrein vind ik zo treffend.

Enkele herinneringen aan mijn vava:

• Cactussen. Heel lang hield hij cactussen bij.
• Rode Peugeot 405. Zolang ik mij kan herinneren, reed vava rond met een rode, bordeauxachtige Peugeot.
• ‘Hest met’. Regelmatig nam hij ons mee naar de zondagse rommelmarkt in Heist-op-den-Berg.
• Blauwe overall-vest. Ik weet de exacte term niet, maar hij droeg altijd een blauwe soort overall-vest. Enkel bij speciale gelegenheden trok hij die uit.
• Hij genoot zo van een glaasje rode wijn of een glas bier. Tot hij ernstig ziek werd, was hij een echte bourgondiër.

I’m making flowers out of paper
While darkness takes the afternoon
I know that they won’t last forever
But real ones fade away to soon

I still cry sometimes when I remember you
I still cry sometimes when I hear your name
I said goodbye and I know you’re alright now
But when the leaves start falling down I still cry

It’s just that I recall September
It’s just that I still hear your song
It’s just I can’t seem to remember
Forever more those days are gone

I still cry sometimes when I remember you
I still cry sometimes when I hear your name
I said goodbye and I know you’re alright now
But when the leaves start falling down I still cry

I still cry sometimes when I remember you
I still cry sometimes when I hear your name
I said goodbye and I know you’re alright now
But when the leaves start falling down I still cry
But when the leaves start falling down I still cry

Rust zacht, lieve vava. Ik zie je graag! ❤